Back to business

Zondag zijn we weer naar de Engelse mis geweest. We weten niet of het kwam doordat Father dit keer de mis niet verzorgde maar het verliep ietwat rommelig en het koor leek een beetje van het padje af. We hebben ons vermaakt door het geluid van een vreselijk vals zingend koorlid en een jongetje die luchtdrum speelde ;).

Na de mis maakten we kennis met een Duits koppel. Ze nodigden ons uit om na de Ghanese mis mee wat te gaan drinken bij een barretje. Zo gezegd zo gedaan. Wat een geweldige ervaring!!! We stapten binnen in een klein kamertje, vol met vrouwen met mooie traditionele jurken. Ze waren ontzettend vrolijk en zongen een welkomstliedje, ondersteund door een dans zoals alleen Afrikanen dat kunnen! Een vrouw maakte een bijpassend hoog aiaiaiaiaiai geluid. We kregen ieder een mok die ze vulden met pito; een traditionele alcoholische drank, gemaakt van onder andere mais. Het maken van pito neemt 3 dagen in beslag. Het is een traditie om het iedere zondag na de kerkdienst met de vrouwen te drinken. Na afloop gingen we met de vrouwen op de foto en de vrouw die de pito heeft gemaakt, noemde ons al haar dochters.

’s Avonds vroegen ‘zhe Germans’ of we mee gingen naar een barretje in Tuna. De bar lag echt op een onverwachte plek, achter een tankstationnetje. Het is een soort van tuin met 2 hokjes waar het eten en drinken in ligt en in de tuin staan een paar tafeltjes met stoelen. Het is er erg ‘peaceful’. We aten, dronken en kletsten wat, gezellig! Het meisje (Frauke) heeft een paar jaar geleden een jaar in Tuna gewoond en gewerkt op een school. Ze is nu samen met haar vriend op vakantie in Ghana. Ze kon dus al veel vertellen over de cultuur, bezienswaardigheden etc. De gastvrouw was ook erg aardig en kwam er op het laatst bij zitten. We zijn in korte tijd veel meer te weten gekomen over o.a. de Ghanese cultuur; mannen hebben vaak 3 vrouwen en heel veel kinderen. De politie hier is corrupt; ze troggelen geld af bij controles en drinken zelf alcohol onder werktijd. Het was wel grappig want Frauke vertelde net dat ze nog nooit een slang in Tuna heeft gezien toen de gastvrouw vertelde dat een jongen gisteren door een slang was gebeten maar ze ner-gens tegengif hadden! Ze belden zowat heel het noorden van Ghana af om te informeren of ze het hadden maar nergens hadden ze het op voorraad..

Maandag hadden we nog een dag vrij omdat de president jarig was. We zijn daarom naar de markt geweest, die elke maandag in Tuna is.

Dinsdag zijn we dan (eindelijk) begonnen op de school. We wisten niet goed wat we konden verwachten, maar gingen er in ieder geval vanuit dat we de nieuwe directrice zouden ontmoeten. Deze was er nog niet toen wij kwamen, dus vroegen we aan een lerares wat er van ons verwacht werd die dag. Ze zei dat we in drie klassen les konden gaan geven en we gewoon konden beginnen. We waren even verbouwereerd maar hadden geen andere keus dan gewoon maar iets te proberen. Dus liepen we een bomvol klaslokaal in en stelden we ons zelf voor. Vervolgens wezen we telkens kinderen aan om naar hun naam en hobby’s te vragen. Daarna vroegen we ze of ze een liedje wilden zingen die ze allemaal kenden. Dit was echt leuk! Ze zingen allemaal hard en mooi. Daarna was het onze beurt. Wij zongen het liedje ‘Head, shoulders, knees, and toe’, welke ze al snel enthousiast mee begonnen te zingen! Grappig om te merken dat zij aan bijna de andere kant van de wereld, dezelfde liedjes kennen! Intussen kwam een leraar binnenlopen die keek wat wij aan het doen waren. Al snel viel op dat hij erg streng is en sommige kinderen sloeg met een stok (!). We wisten al wel dat dit wel eens voorkomt in Afrikaanse landen maar het is echt schokkend om te zien.. Na het zingen van de liedjes, keken de kinderen ons verwachtingsvol aan maar we wisten even niet wat we nog meer konden doen. Dus stelden we wat vragen aan de leraar. De lessen duren 45 min. en vaak zijn er blokuren. Wij mogen lesgeven aan de 3 hoogste niveaus (ingedeeld op leeftijd) omdat zij redelijk Engels spreken. Wij mogen zelf activiteiten bedenken die we de kinderen willen leren.

Daarna deden we een soortgelijke introductie met de 2 andere groepen, met in plaats van ‘hoofd, schouders’; ‘if you’re happy’. Deze kenden de kinderen ook! Uiteraard met een godsdienstige variatie: ‘when you’re happy and you know it, say Amen’.

Na een uur en een kwartier waren we al moe van alle indrukken en werden we buiten op een stoel gezet om uit te rusten. Intussen kwamen er allemaal kinderen naar ons toe om met ons te spelen. Al gauw vroegen ze naar bepaalde spullen (kettingen, poppen), toen we zeiden dat we deze niet hadden, zeiden ze brutaal dat we dit konden kopen in de winkel! We vroegen en kregen schoolboeken om in te zien, deze lagen verstopt in een soort hok. De enige verdere materialen waren een paar lege blikjes. We moeten dus even kijken hoe we met weinig spullen iets kunnen bereiken en leuke/leerzame activiteiten kunnen doen. Het waren Ghanese boeken en we verbaasden ons over de hoge niveaus. Aan enkel het Engels te horen, ligt het niveau veeel lager dan in de boeken verwacht wordt.. Wel grappig om te zien want in de boeken worden voorbeelden genoemd over cholera, malaria, HIV/Aids en andere dingen die spelen in Ghana. We mochten de boeken mee naar ons huisje nemen zodat we de lesstof konden voorbereiden. Ze verwachten dus dat wij echt gaan lesgeven. Ik ben echt benieuwd hoe deze stage gaat worden, we voelen ons nu een beetje in het diepe gegooid.

Vandaag begonnen we echt met ‘lesgeven’. We hadden 2 activiteiten voorbereid op verschillende niveaus, er van uitgaande dat we de drie verschillende klassen les moesten geven. Al snel merkten we dat we erg duidelijk en streng moesten zijn tegen de kinderen. Bij beide opdrachten merkten we dat het niveau van de kinderen redelijk laag ligt. We gebruikten voorbeelden bij de activiteiten om de opdracht duidelijk te maken. De kinderen namen echter letterlijk het voorbeeld over. Desondanks gaven we ze complimenten voor hetgeen ze gemaakt hadden. We merken namelijk dat de kinderen vaak eerder worden afgekeurd dan becomplimenteerd.De leraren behandelen de kinderen soms echt niet humaan (voor onze begrippen). Ze geven ze bevelen en wanneer ze iets doen wat in hun ogen niet kan, geven ze hen een mep met een stok of zelfs gewoon met de vlakke hand.

De eerste klas waar we lesgaven bestond uit minstens 30 kinderen, waarvan veel drukke kinderen dus we moesten echt schreeuwen om ons verstaanbaar te maken qua volume en Engels. Daarna wilden we door naar de andere twee klassen. De leraren van deze klassen hadden echter een strakke planning en zaten daarom niet op onze activiteit te wachten. Omdat we bij de andere klassen even niks konden doen stuurde de directrice ons weer terug naar de vorige klas. We hadden niks anders voorbereid dus moesten van 10.30 tot 13.30 improviseren.. We probeerden het spel ‘wie ben ik’, dat ze helaas niet begrepen. We waren na die paar uur al erg moe van het schreeuwen, de drukte, de warmte en wisten niet goed wat we moesten doen. Dus ik zei: “laten we ze maar gewoon het liedje van the sound of Music aanleren zodat we meteen alle noten kunnen uitleggen” Dit heeft best lang geduurd; vooral door de tekst. Daarna hadden we nog tijd over dus zongen we nog maar een paar liedjes.

Na onze eerste dag vroeg de ‘oude’ directrice of we het lesgeven als zwaar hadden ervaren. We vertelden dat het erg wennen was en zoeken naar een juiste aanpak. Met name omdat we de kinderen nog totaal niet kennen en omdat we niet weten hoe ze normaal gesproken van een leraar les krijgen. Dat kon ze wel begrijpen. Ze gaf ons de tip om gewoon de boeken erbij te pakken en daaruit oefeningen met de kinderen te maken waarbij we blij mochten zijn als we er maximaal drie per les afkregen.. De kinderen Engels, wiskunde en wetenschap lessen geven, is natuurlijk eigenlijk niet de reden waarom we hier zijn. We besloten het er voor vandaag maar even bij te laten en de eerst volgende keer met de ‘nieuwe’ directrice over ons eigenlijke doel in gesprek te gaan. Na iedereen gedag te hebben gezegd, vertrokken we naar ons huisje met gemengde gevoelens.

We weten nog niet goed hoe we dit een paar maanden, 5x per week gaan volhouden, welke activiteiten we wel en juist niet met de kinderen kunnen gaan doen of wat de verwachtingen van de leraren hierover zijn maar dit komt vast goed! Eerst maar even op adem komen van twee dagen met ontzettend veel nieuwe indrukken.

Helaas lukt het maar niet om foto’s bij het verslag te zetten.. Ik heb wel foto’s op Facebook kunnen plaatsen.

Groetjes Merle en Imke