Vallen en weer opstaan

Weer even een verslagje van de afgelopen week. De vorige week zijn we begonnen met de ICT-lessen voor de leraren en inmiddels zijn er al 3 verstreken. Het is ontzettend leuk; de leraren zijn erg enthousiast en leergierig wat het voor ons ook leuk maakt om ze de basics te leren!

Zoals beloofd hebben we de hoogste klas een liedje geleerd: ‘Blame it on the boogie’ van Michael Jackson; inclusief danspasjes! Dit was echt een succes! Ze vonden het leuk om ons te zien zingen en dansen en natuurlijk ook het zelf aanleren.

In de avonden hebben we ons vermaakt door te voetballen met de kids en een bezoekje aan the mission house.
Zaterdag gingen we met 2 vrienden naar een krokodillenpond; dit is vanaf Tuna een halfuur rijden. Het dorpje heet Kulmasa en het staat bekend om zijn mythen. We weten inmiddels wel waarom! Wanneer je bad intentions hebt, wordt je aangevallen door de krokodillen en wanneer iemand uit Kulmasa bijna komt te overlijden, komt de krokodil naar je huis toe als voorteken. Het loopt dan gewoon bij je naar binnen! De krokodillen worden gezien als voorouders en ze lokken de krokodillen dan ook door ‘grandfather’ in een Ghanees dialect te roepen (en door middel van een kip als lokaas). Het was heel bijzonder want toen de gids dit woordje riep; kwam de krokodil uiteindelijk het water uit! Echt een prachtig beest. We kwamen alleen iets te dichtbij en dit liet hij goed merken..

’s Avonds reisden we naar Damango; een grote stad in the Northern Region. We stonden net op het punt om uit te gaan toen ik, lomp als ik ben, in een goot viel van een halve meter. Ik heb nu een diepe snee in mijn scheenbeen maar hopelijk knapt het snel op. Dit was overigens de 5e (!) keer in een week dat ik ben gevallen, dit was gelukkig wel de enige die een serieuze wond opleverde.

De volgende dag liepen we langs de high scholen in Damango: dit lijkt net een klein dorp waar heel veel verschillende scholen en ‘studentenkamers’ zijn. De jongeren en leraren wonen hier samen op een terrein. Het was leuk om te zien hoeveel het verschilt van het middelbare onderwijs in Nederland. Het zag er wel min of meer gezellig uit, hoewel de gebouwen echt ontzettend oud zijn.

Maandag hebben we alvast ons visum verlengd. We hebben bijna de hele dag bij de immigration office gezeten! Bij het vliegveld hadden ze aangegeven dat we maar 2 maanden bleven dus het visum was eigenlijk al bijna een maand verlopen! We moesten daarom een boete betalen en nog een flinke pot geld maar Clement en een invloedrijke vrouw waren mee waardoor ze het door de vingers zagen: het is erg corrupt. Intussen deden de officieren op het kantoor ook even een paar huwelijksaanzoeken… Maar goed, we mogen nog 3,5 week in Ghana blijven! :)

Ghana lijkt ons alleen nog steeds niet echt aan school te willen hebben… Na alle internet frustratie is vandaag ook mijn USB-stick gecrasht waar een paar grote opdrachten op stonden. We zaten al in tijdnood qua laatste loodjes maar we moeten nu nog harder werken om alles af te krijgen maar dit lukt ons hopelijk door de adrenaline! Vandaar de titel vallen en weer opstaan; onze tijd hier wordt echt afgewisseld met veel mooie dingen en toevalligheden en pech.

Omdat de tijd vliegt en we alle mooie momenten willen vastleggen en herinneren, zullen we ook de laatste weken nog een paar verslagen proberen te plaatsen!

Groetjes Merle en Imke